اشعار

نام خــدا را بر زبان تـقـریــر می کرد            حــلـقــوم را آمـاده شمـشـیـر می کـرد

اشـک تـمـنـای سکــیــنـه گـاه رفــتـن            بـر قلب او کارِ هزاران تـیـر می کرد

ازفرط غیرت سوخت مغز استخوانش            وقتی که دشمن، خیمه را تسخیر می کرد

زخم فـراوان بر تنش، امّا به حـسرت            بر حــالت اهـل حرم تـدبـیــر می کرد

با خـون خود از حنجـر خشک بـریده            آیات سرخ عشق را تـفـسـیـر می کرد

فـریـاد از قــومی که فـرزنـد نـبـی را            سنگ جفایش میزد و تکـفـیر می کرد

جای تـسلّی، دشمن از فَــرط قـساوت             بر پای فرزندش علی زنجیـر می کرد

شـیـرازۀ قـلـب محـبّان پـاره می گشت            گر «صدر»،کلکش بیش از این تحریر می کرد

آرام تـر بـرو که تـوانی نـمـانـده اسـت            تا آخـرین نگـاه زمـانـی نـمـانده است

بگذار تا که سیر نگـاهت کنم حسیـن!            یک لحظه بعد از تونشانی نمانده است

می‌خـواستم فـدای تو گـردم  ولی نشد            بعد از شهید علـقمه جانی نمانده است

تو میروی، پس که؟ عنان گیر من شود            وقتی که هیچ مرد جوانی نمانده است

این گـله های گرگ نشـسـتـند در کمین            تا با خـبـر شــوند شـبانـی نمانده است

ای نـازنـیـن بــرادر خـوبـم امـان بـده

با یک نظر به خواهر زارت توان بده

او رفت و بعد شیهه اسبی غریب، ماند            شاخه شکست، رایحۀ عطر سیب ماند

یک تن به جای حضرت یوسف به چاه خفت            اما سـری؛ دریغ به روی صلیب ماند

از آن همه جـمال جـمـیـل خـدا؛ فـقـط            تصویر مات وخاکی شیب الخضیب ماند

دیگر بـرای بـوسۀ شـمــشـیر جا نبـود            حتـی لبان دخـتـرکش بی نصیب ماند

در لابه لای آن همه فـریـاد و هـلـهـله            تنهـا صدای مـادری آنجا غـریب ماند

ای نـازنـیـن بــرادر خـوبـم امـان بـده

با یک نظر به خواهر زارت توان بده

صحرا میان شعلۀ صد تازیانه سوخت            پروانه های کوچکِ در این میانه سوخت

تـنهـا نه بال نازک پـروانـه های دشت            گل های سرخ روسری دخترانه سوخت

یکـبـاره کـربـلا و مـدیـنـه یکی شـدند            پهلو ودست وصورت وبازو و شانه سوخت

ای نـازنـیـن بــرادر خـوبـم امـان بـده

با یک نظر به خواهر زارت توان بده

بـمـان که روشـنـی دیـدۀ تـرم بـاشـی           شـبـیـه آئـیــنـه ای در بـرابـرم بـاشی

هوای خیمۀ من بی نگاه تو سرد است           بـمان که مـایـۀ دل گرمی حرم باشی

چه شد که از ته گودال سر در آوردی           تو زیـنـت سـر دوش پـیـمـبـرم باشی

تو در بـلـدتـرین نیـزه منـزلت کردی           به این بهـانه مگـر سایـۀ سـرم باشی

تو آفـتـابـی و بالای نیـزه هم که شده           بـمـان که روشـنـی دیـدۀ تـرم بـاشـی